Денес го испратив Дедо ми Глигорије...
Отиде.....
Некои би рекле, во вечните ловишта, а познавајќи го него, тој едноставно би рекол два метра под земја..........
Да, сигурно така би рекол, зошто едно од неговите животни девизи беше: „Једи, пи, веселисе и на онај живот посерисе!“
Отиде единствениот Дедо, што би рекла ќерками Ана, кој можеше да ни раскажува за Втората Светска Војна.
Нема да речам, „Бог да го прости“, не за друго, туку, покрај тоа што не беше кујзнае каков верник, јас, а он уште повеќе, не верувам дека во животот направил грешки за кои треба да се бара опрост од севишниот.
Ќе го паметам како „насмевка“, онака искрена, грохотна, машка, за цел комшилук да ја чуе.
Ќе го паметам како чудна комбинација на Балканец и Германец, комбинација не објаснива на луѓе кои не го познаваа лично.
Ќе го паметам како човек кој ми ги има купено првите фармерки во животот, ги донесе од Германија кога имав пет години.
Ќе го паметам, по првиот мој колт на каписли, по полицискиот мерцедес на батерии, кој патем речено го расипаа моите ќерки, з'ш додека јас бев дете, мајка ми го чуваше како сувенир во витрината.
Ќе го паметам како другар со кој си кажувавме вицови и кој никогаш не се лутеше ако го зезнеш патем, туку напротив, ќе се насмееше и ќе гледаше да ти врати со иста мера.
Помнам еднаш, собиравме сено заедно, што морам да признаам, поради неговата „огромна љубов“ кон физичката работа беше права реткост, како гром од ведро небо ме праша: „ А бе внук, ти знаеш српски!?“ Јас онака мокар позади уши, гордо му викам: „ Да бе, како не!“ „Е ај кога толку добро знаеш српски, кажи ми ти мене, како правилно се вели на српски, што да правам или шта да радим?“ „ Де бе Стари, не биваше нешто потешко да ме прашаш!? Па нормално, шта да радим!“ Му велам јас целиот онака озарен, демек сум го прешол.... „Ако немаш попаметна работа придржи му го на Брусли, рече Стариот и почна да се смее на цел глас и продолжи да работи а јас останав подзинат. Инаку за да биде појасно, Брусли беше ждребето на Миленија кое мирно пасеше покрај нас во ливадата.
Ќе го паметам, како човек кој сакаше убаво да се облече, човек чии утрински ритуал на лична хигиена траеше цел еден час. Човек кој не фаќаше никаква физичка работа без предходно да се облече во работничко одело и да стави ракавици на рака.
Ќе го паметам како голем гурман, хедониста, боемчина, кој обожаваше да седи со друштво по кафани да пие, да пее и да се весели но секогаш со мерка, никогаш да се опие и да не знае што прави.
Ќе го паметам и како човек кој исклучиво држеше до својата приватност, но истовремено уште повеќе ја почитуваше туѓата.
Ќе го паметам по многу негови изреки, дури може да се рече и мали мудрости од типот:
„ На кого му се умира нека умре, мене ми се живее.“
„ Нека живи здружен труд, а нек ради ко је луд.“
Ќе го паметам по приказните за војната и како тоа татко му Никола, инаку бивши џандар во Краљевина Југославија и партизански водич и курир за време на војната, го зезнал да не земе боречка пензија, затоа што кога Глигорије се приклучил на партизните, стариот краљевски џандар, буквално на клоци го вратил дома.
Ќе го паметам по приказните за младинските работни акции во повоена Југославија, Шамц - Сарајево и др. По песните што ги пееле бригадирите на тие акции.
„Дошло писмо из Берлина
Хитлер јебо Мусолина
а Гроф Ќано Рибентропа
па се тресе сва Европа...“
Едноставно ќе го паметам..................
Отиде Глигорије како што и живееше, како да сакал за последен пат да се пошегува со смрта, со сите што го познаваа.
Човекот кој никогаш не љубеше физичка работа почина косејќи го тревникот пред неговата куќа, нормално фул облечен во работничко одело, со чизми на нозете и ракавици на рацете.
Почивај во мир Стари, заслужи!
Sleep Tight, and Don't Let the Bed Bugs Bite.
Се гледаме можеби повторно некогаш.
А и ако не, и ова што го имавме како дедо и внук беше и повеќе од доволно.
Збогум Стари!
