Утрово Госпожата замина рано на работа уште пред 06:30.
Прва смена, што да се прави,c'est la vie, викаат Французите.
Така да јас ги спремив и ги испратив женските на училиште..
И не, не се фалам, го правам јас тоа бајаги често и морам да признаам, прилично вешто.
Хебига не се ова времињата на дедо ми Јастрат, ова се некој други времиња, такозвани УНИСЕКС...
Сори Дедо, ама се мењаат времињава ко луди, морам да се прилагодувам, не само јас ами повеќето од нас „силните мажишта“.
Нејсе, испратив женските. Гоца и Цоци испија кафињата и дневната доза медикаменти и по усталениот, формално никаде пишан, дневен ред на Гоца, почнавме со средување по дома.
Вообичаено, ништо страшно, ако го мрднам седмоседот и Гоца ги испере завесите, скоро па генералка, ама тоа е е редот кој Гоца го тера па, цели 45 банки и може бомби да паѓаат надвор, она од тој ред не се откажује.
На времето, кога беше помлада и далеку посилна, не дозволуваше никој да и се „меша у штипки“, односно да и помага. Сите не бркаше надвор, да не и пречиме и додека не завршеше со ритуалот никој од нас не се прибираше дома оти знаеше дека лошо му се пишува. Арно-ама, како и врвеа годиниките така и силата и дрчноста ја напуштаа па во последниве десетина години нема против ако некој и помогне во изведувањето на утринскиот ритуал. Мислам, никогаш не се понижила да побара помош, напротив, дури секогаш вика - „Остај, остај, ќе го направам јас тоа, не се мачи!“, ама во гласот и се познава дека не го мисли тоа и дека би и било мило ако некој од нас домашните и помогне, оти опцијата да остане станот не исчистен на еден ден не е ни под разно во нејзината глава и мислам дека, се додека дише никогаш нема ни да биде.
Така во последнава декада се почесто некој од нас и помага во „ритуалот“. Најчесто тоа е Госпожата, ама морам да признаам не ретко сум тоа и јас. Да ви кажам веднаш, иако сум машко сепак сум „син на мајка“ и најверојатно Гоца така јако ме има истренирано, што морам да Ви признаам, дека и мене баш не ми се допаѓа идеата станот не исчистен на еден ден.
Нејсе, да се вратам на приказната, поточно на лајт мотивот кој ме повлече да пишувам.
Средивме со Гоца по станот и земав да си направам едно кафе а она нешто довршуваше во купатило.
Го смутив кафенцето, земав кексите и трганв од кујна накај дневна на раат да се напијам кафе.
Излагам од кујна во ходник и ја гледам Гоца ме гледа со еден поглед.............., не можам да Ви го објаснам, истовремено и среќен и тажен. Од очите во тој момент и читав насмевка, топла мајчинска, а на образите и се тркалаа солзи.
Кажи Гоцо, што те мачи!? и викам....
Ништо синко..- ми вели, те гледам и си викам, кога поминаа 45 години?! Како вчера да беше кога те родив во болницата во Бањица.
Да, навистина, за недела дена полнам 44 години! - и реков и продолжив да ја задевам.
И сега!? и велам јас, тебе како да тие жал галиба за нешто?
Не,не! ми вика Гоца,- Како жал, само се чудам кога поминаа толку години.
Тоа беа последните зборови што ги изустивме на таа тема, не рековме ништо друго, а јас по неколку часа заминав на работа.
Арно-ама, откако ја видов утрово Гоца во ходникот со тие нејзини, истовремено насмеани и насолзени очи, цело време ме гони една мисла. Што ли и се вртело низ главата во тој момент на мајка ми?
Веројатно целиот нејзин живот и поминал како на филм во тие мигови. И како сечии живот впрочем, и нејзиниот бил проткаен со убави и лоши моменти и затоа веројатно таа мешана емоција во нејзините очи, истовремено и среќа и тага. Среќа за сите убави работи што и се случиле и што ги постигнала, за децата, за внуките. А тагата?! Тагата веројатно за она што не успеала да го направи а сакала, за младоста, за силата.....
Се си мислам, во тој нејзин поглед беше дефиницијата што значи да си родител. Не, не можам да ја пишам со зборови, ама кога и ги видов очите ја почуствував.
Не знам зошто ви ја раскажав приказнава, ама ми притискаше одвнатре и сакаше да излезе надвор, не успеав да ја сочувам само за себе, морав да ја споделам.
Си мислам, ако не штети, можеби ќе користи некому.
