АВТОПАЗАР

Вчера недела а јас цел ден по дома и онака, „безпослен“, се нешто ми се вртеше низ глава...
Ми текна на автопазарот кај јавните и царински складишта на Фершпед...
Убави беа тоа времиња...
Секоја недела жените си средуваа по дома, а мажите, „избркани“ од дома, ќе се сјатеа на автопазарот уште од раните утрински часови и остануваа таму се додека не дојдеше време за ручек.
А таму, на автопазарот, имаше за секого по нешто, имаше катче за сечии интерес.
Половните автомобили кои изгланцани светеа ко „пасја муда“ на утринското сонце, ги плакнеа очите на илјадниците бадиалџии кои барем за момент ќе отсонуваа како со парите кои ги добиле на спортска или кои им ги оставил некој далечен роднина, си купуваат некое убаво аутце и со него се враќаат дома.
Тезги со половни и нови автоделови  за оние на кои им доаѓаше редовниот годишен сервис...
Половни гуми исчистени и премачкани со масло светеа чиниш сега излегле од фабрика...
Тезгите со „музички касети“ кои нудеа се и сешто, од Пинк Флојд до Драгана Мирковиќ, по нешето за сечии вкус...
Тезги со разно-разна козметика за автомобилите...
Тезги за електрика, водовод, молерај и остали занати..
Аголот за точкарите на самиот влез на автопазарот...
Стари книги, разно-разни, од стручна литература врзана со автомобилите до разни љубиќи и стрипови со Загор Тенеј и неговиот буцмаст придружник Чико...
И секако задолжителниот „Лесковачки Роштиљ“...
А посетители!? Посетители колку сакаш. Повеќе од било која фудбалска утакмица на Вардар било когаш одиграна, а да не споредувам со посетата на политичките митинзи. Мислам дека секој МК политичар не можел ни во своите „најмокри“ соништа да сонува за таква посета на свој митинг.
Е, а сосема друга работа беше колку од нив ќе пазареа по нешто. Мислам дека повеќето беа тамо само да се прошетаат и да се извидат со своите пријатели, само мал дел ќе купеше по некоја ситница а на прсти се броеа оние кои ќе си пазареа некое аутце.
Како и да е, тоа беше најголемото машко корзо кое некогаш постоело во Скопје и траеше од изгрејсонце па се до некаде 14 часот секоја божја недела...
А кога ќе дојдеше време за ручек, како по нечија наредба, бројните посетители дисциплинирано ќе го напуштеа автопазарот со преќутно ветување дека ќе се видат следната недела.
А потоа се знае, неделен ручек со фамилијата и пријателите..
Убави времиња, многу полежерен живот, без стрес и потреба за лексилиуми...
За жал, денес веќе автопазарот на „Фершпед“  одамна го нема, но затоа има нервоза, стрес и „Зегин“...
Јебига...
-реминисценции-

ОЧИЛА ЗА СОНЦЕ

До овој 12-ти мај никогаш не сум носел очила за сонце...
Не знам зошто, веројатно оти повеќе ми пречеле одошто ми помагале, ниту од оние со диоптрија, оти, фала богу, сеуште добро ме служат очите.
Нејсе, што ми е муабетот!?
На 12-ти мај оваа година ќерка ми Ана решила дека таткои треба да биде у фазон, како сите останати и дека треба да носи очила за сонце. Поминала покрај локалната „сваштарија“ и ѕирнала колку ги продаваат очилата кои ги бендисала, но, бидејќи и било незгодно да ја праша продавачката колку чинат очилата, а четворката и се видела единица, си смислила план како да дојде до 150 денари наместо 450 денари а никој друг, посебно јас, да не дознае зошто и требаат.
Се думале со сестраи Јана што приказна да смилат и на крај одлучиле да ми побараат 150 денари за да купат сладолед.
Договорено сторено...
Дојдоа ми побараа и јас без да се посмневам за што всушност им се парите, им ги дадов...
Не помина многу, дојдоа дома, но наместо со сладолед во рацете ми се појавија со натажени лица и солзи во очите.
Кога ги прашав што се случило, Ана почна сериозно да плаче а Јана ми објасни дека не го нашле омилениот сладолед на Ана па затоа Ана се натажила и затоа плаче. Да бидам искрен, објаснувањето ми беше малку глупаво а и премногу детско, ова знаејќи ја Ана, ама го проголтав, дури и им се налутив што се лигават за глупости.
Прегрме, заборавив, а и тие две некако се смирија и ми се изгубија од видното поле.
Но Ана и Јана нема да се тоа што се, некои би рекле прави „лавици“, ако не си го остварат она на што туриле ниет.
Го „уловиле“ Дедо Цобе, го „збариле“, а тој еден тежок за „барање“, што да ви кажам и правац продавница по роденденскиот подарок за Тато, очила за сонце...
И да ја скусам приказнава, оти големи се шансиве да ви бектисам па да не ја прочитате воопшто.
Од овој 12-ти Мај, јас, Душан Стеафновски, окорели „очило-мрзец“, носам очила за сонце кои ми ги купија моите ќерки Ана и Јана, ма што носам, не се двојам од нив од што ми е мерак да ги имам покрај себе. И не дека одеднаш сфатив колку очилата за сонце ми се неопходни или колку личен ме прават, не, да се некои други а не овие што ми ги купија Ана и Јана, не би ги ни погледал а камоли да ги носам, но од овие не можам да се одвојам.
Е сега да се разбереме, ова не се очила кои вредат 60.000 Евра, ова се очила кои немаат цена...
Не знам зошто ви ја раскажав приказнава, ама мислам дека нема да ви штети кога ќе ја прочитате, а ако не ви штети можеби ќе ви користи, којзнае...

ИМПРЕСИИ

Поминува летово и се почесто по нетов може да се прочитаат импресии од летувањата по разни дестинации...
Неретко за една иста туристичка дестинација може да се прочитаат дијаметрално спротивни импресии, чиниш станува збор за сосема различно место кое по некоја пука случајност само исто се вика.
Кога и да налетам на вакви писанија, а налетувам поради тоа што сакам да читам туѓи искуства и да се учам на туѓи грешки, ако ништо друго помалку чинат нели, мислам на туѓите грешки и искуства, секогаш ми текнува на една случка која сега ќе Ви ја раскажам.
Елем...
Приказнава се случи пред 20 и кусур години...
Јас  тогаш бев млад  и „зелен“ ,за разлика од денес ,кога сум само „зелен“, бидејќи младоста ја потрошив некаде по пат за ваму...
Нејсе, значи млад и „зелен“ и тазе вработен во мала приватна фирмичка каде освен Газдата единствен вработен сум јас, што автоматски по редот на нештата мене ме прави „Заменик Газда“.
Шега на страна, ама навистина јас во фирмата на Газдава, каде патем речено сеуште работам, а и не само во фирмата туку и во фамилијата, бев како трето куче. Ова „трето куче“ сфатете го како комплимент  а не како погрда, бидејќи Газдата имаше две кучиња кои, после своите деца, ги сакаше најмногу на свет. Така да, да се биде трето куче во случајов, воопшто не беше лоша работа и значеше дека Газдата те сака и почитува.
Споменав погоре дека Газдата имаше деца, ќерка и син. Ќерката беше постара, комај мое годиште а синот помал. И кога велам помал мислам баш помал, цели 10 години помал од мене, значи детуле од десетина - дванаесет години.
Беа и сеуште се, фини и воспитани деца и кон мене се однесуваа како да сум дел од семејството. Тоа значеше дека редовно муабетеа со мене за се нешто. Од малкуте слатки маки кои ги мачеа па се до сите радости и убавини кои им се случуваа во животецот. Меѓу другите муабети беа и оние каде, кога и зошто баш таму на летување...
Едно лето малиот на Газдата отиде на летување со едни свои другарчиња од маалото и со еден од нивните родители во Турција, мислам во некои од хотелските ресорти во Анталија. Кога се врати од летувањето дојде во фирмата чии канцеларии беа во склоп на фамилјарната куќа на Газдата, за да ми раскаже како си поминал на летување.
Малиот беше полн со впечатоците од летувањето и тоа позитивни, тоа му се гледаше од очите кои му искреа од задоволство додека ми ги раскажуваше сите убавини на хотелскиот ресорт со пет ѕвездички во кој летувале.
Го слушав внимателно и пробував да си направам слика во главата како сето тоа изгледало, поради тоа што јас дотогаш, а морам да признаам и до ден денешен, не сум летувал во таков луксузен хотелски ресорт.
Бидејќи имам добра моќ на замислување а и малиот страшно сликовито објаснуваше, сликата за ресортот со пет ѕвездички беше створена во мојата глава и морам да признаам, прекрасно изгледаше.
Но за цело време додека малиот раскажуваше, во главата ми се вртеше една мисла... Зошто на дете од 10-12 години на летување му е побитно каде и какво ќе му биде сместувањето од самото море, плажите, дружбата и збавата? Навистина, зошто!?
Ме боцкаше прашањето и не можев да издржам и го поставив. Додуша не директно, да не се сетат Власите, арно ама, сепак го поставив.
Муабетот го свртев кон тоа дека и јас сум летувал по разни мориња и никогаш не ми било битно каде ќе спијам и што ќе јадам додека сум таму, туку ми биле битни самото море, плажите, другарите и збавата.
Па така, му реков јас на малиот, најубаво сум си поминал на одмор во Буљарица во извиднички камп спиејќи во шатор направен од шаторско крило и хранејќи се во војничка менза. Пробав и со други примери да му објаснам на малиот дека не е битна „формата“ на едно летување, туку „суштината“, арно-ама, по очите му се гледаше дека не ме разбира што сакам да му кажам. Дебатиравме така ние некое време, пробував јас да го убедам  во моите размисли околу летуавњето но тој не се даваше и после извесно време расправија ми кажа нешто што ќе го паметам цел живот...
„ Душане, тебе ти е убаво да летуваш под шатор и да се храниш по мензи и сендвичари оти во животот не си видел поубаво, за разлика од тебе јас сум видел и не можам да се сложам со тебе дека летувањето под шатор може да биде поубаво од летување во хотелски ресорт со пет ѕвездички, па не знам какво друштво да имам и колку и да се убави плажите и морето!“
И тука заврши муабетот...
Јас се повлеков заедно со сета моја аргументација, немав што повеќе да му кажам на малиот и кога малку размислив тој беше во право...
Зошто ви ја раскажав случкава и како таа е врзана со она што го пишав на почетокот на овој пост?
Па така што, импресиите од една туристичка дестинација највеќе зависат од тоа чиви се тие, односно кој ги доживеал, дали Малиот на Гзадата или Душан...
Така да, за да створите комплетна слика за некоја туристичка дестинација сепак е најдобро сами да ја посетите, а ако не сте во можност да го сторите тоа и мора да се информирате од туѓи импресии, тогаш барем информирајте се добро за човекот чии се импресиите.
Не знам зошто Ви ја раскажав приказнава, но ако не штети, си мислам, некому може и ќе покористи.

ПЕЧЕНО МЕСО НА ЖАР

Денеска бев во Дуф да ги земам Старците...
Им заврши и ним годишниот одмор, готово е за оваа година. Догодина здравје пак...
Тргнав утрово рано, пред да се раздени, да не ме фати жегата по пат и стигнав во Дуф пред седум часот.
Старците веќе беа будни, спакувани и спремни ме чекаа.
Штом влегов дома, Мама Гоца без да ме праша дали сум гладен почна да ми спрема доручек. Ги беше сочувала двете последни парчиња свинско месо и ги стави да ги пече на жар.
Иако не бев гладен, з'ш пред да излезам тоа утро, како и впрочем секое друго утро, појадував нешто од нога, сепак, мирисот на печено месо на жар што се рашири низ собата ги возбуди моите сетила и устата ми ја наполни со плунка.
Мирисот на месото на жар ме врати во детството. Се сетив на баба ми Флорика .
Како дете поголемиот дел , да не речам во целост,  моите летни ферии ги минував со Баба Флорика во Дуф.
На 10-ти јуни се распуштавме а јас на 11-ти веќе бев горе.
Беа тоа лета за паметење. Лета какви секое дете би посакало. Или барем секое дете од она време, за овие денешниве не би можел да се кладам.
Покрај сите убавини што ги нудеше летото во Дуф беше и месото кое баба ми Флорика ми го печеше на жар. Сиротата толку многу ме сакаше, што секогаш чуваше по некое парче месо или домашна кобасица за да ми ја „журне“ набрзина на жарот во огништето или шпоретот без да види некој.
За никого друг можеше да нема месо, ама за мене Баба Флорика секогаш имаше.
Вкусот на тоа месо испечено директно на жарот од буковите дрва, беше и сеуште е, нешто неповторливо, барем за мене.
Никакво месо на скара, ниту пржено во разни масла и зачинето со разно-разни зачини не може да се мери со вкусот на обично, посолено месо испечено на жар.
Не знам зошто?
Можеби затоа што ме потсетува на детството и на Дуф, на баба ми Флорика.
Реминисценции...