ПЕРАЛНА НА МОЗОЦИ

Нема друга песна која подобро ја објаснува моменталната ситуација во Македонија.........
А и Библијата не учи дека, ... Блажени се бедните по дух зошто нивно е царството небеско. ....
Затоа драги мои, ако не Ве бендисува тоа што нашите лидери Ви го сервираат како имитација на животот на овој свет, не мудрувајте многу и не мачетесе да ја сфатите нивната возвишена цел, туку заглупавете што повеќе можете додека сеуште ја газите земјава и очекувајте ја наградата кога ќе стигнете во царството небеско. 

ПРИЈАТЕЛСТВО

Пријател...........
Пријателство............
Некој велат дека правите пријатели се стекнуваат во детството или најдоцна во тинејџерските денови, кога човечката душа е сеуште чиста и не корумпирана од животот и предизвиците што тој ги носи сосебе.
Мажите често знаат да кажат (ова за оние кои служеле војска), дека право и искрено другарство - пријателство се доживува само во војска.
Незнам..........
На прва топка, без многу размислување, склон сум да се сложам и со двете мислења.
Не заради друго, ами, кога ќе прочепкам низ сеќавањата од минатаото, ми навираат спомени на прекрасни пријателства од детството, а поради тоа што служев ЈНА, се сеќавам и на исти такви ако не и уште појаки спомени за незаборавни пријателства од таа година дена помината во SMB униформа.
Но кога ќе размислам подобро, повеќето од нив, ако не и сите, веќе не се тоа.....
Пријатели мислам....
Ами само убави спомени на едно одамна минато време.
Повеќето од тие луѓе кој некогаш ми значеле повеќе и од најродените, не сум ги видел со години. Незнам ако денес некаде ги сретнам, ќе ги препознаам ли воопшто?
До неодамна веќе се имав и помирено со мислата дека повеќето од нив, без разлика колу ми значеле во некој период од мојот живот, веќе никогаш нема да ги сретанам, а камоли да скршиме кафе муабет.
Но, се случија социјалните мрежи, поконкретно FACEBOOK-кот.
И одеднаш, старите и веќе закопани надежи за повторна дружба со пријателите од детството, од училиште, од ЈНА, како повторно да испливаа на површина.Заживеаа во мене толку силно, што станаа главен мотив кој ме тераше да го совладувам facebook-от и начините за негово користење.
И глеј чудо, тие, моите пријатели, барем поголемиот дел од нив, навистина беа таму, мислам на екранот.
Доволно беше да се напише нивното име и презиме и facebook ги пронаоѓаше за мене.
Прекрасно чувство.........
Повторно да се сретнеш, макар и виртуелно, со другарите.
Да промуабетиш.
А на муабетите им нема крај.
Незнаеш што попрво, да евоцираш спомени или да си раскажеш се што ти (ни) се случувало од последното наше видување.
И така, што повеќе пријатели facebook, пронаоѓаше за мене, така во мене се создаваше чувство дека се обновуваат старите пријателства и се зацврстуваше мислењето дека вистинските пријатели и пријателства кои се создавале додека сум бил дете, биле толку силни, што всушност никогаш не згаснале, ами за цело време тлееле и само чекале некое поволно ветерче повторно да ги распали.
И се така до едно утро кога, како впрочем и скоро секое друго утро се логирав на facebook.
Гледам тоа икончето за Friend Requests ме известува дека некој го прифатил моето барање за дружба. Се израдував кога видов дека тоа е една моја другарка од средно со која на времето ептен дружевме и бевме блиски а која одамна, мислам од утрото по матурата, ја небев видел ниту чул. Едноставно ни се разидоа патиштата и никогаш веќе не се сретнавме.
После ова утро, секогаш кога ќе се приклучев на facebook, гледав да ја начекам online и да си направиме муабет.
Едно утро се случи и тоа...
Ја гледам мојата другарка online и веднаш почнав да и муабетам. Но, за жал, од муабетот се испостави дека тоа не е мојата школска ами некоја друга девојка, со исто име и презиме, од Вараждин, Хрватска.
Нејсе, бидна, се запознавме со девојчево. Се испостави дека е бајаги помлада од мене, 15-ина години и дека никогаш небила во Македонија.
Но сознанието дека имаат исто име и презиме со мојата школска и дека тоа не е некое вообичаено име како Александра Тодоровска пр., а и фактот дека таткои на школската беше од Хрватска и тоа баш од тој дел околу Вараждин, го отера муабетот со девојчево дотаму, што она дента се распрашала по нејзините да не случајно имаат роднини во Македонија и дознала работи кои утре дента, кога повторно се сретнавме на facebook, ми ги раскажа.
Имено, се испостави дека, не само што имала роднини во Македонија, туку испадна дека мојата школска и е роднина.
Што ти се вика да е мал светот!
А!? Што велите на ова?
Ми раскажа, дека мојата школска се омажила и дека го сменила своето презиме.
Дека родила две деца и дека едното и починало на 10 годишна возраст од некоја врста на акутна леукемија и дека во моментов школската со вторто детенце, кое имало осум години, била во Германија на лекување, поради тоа што и оно боледувало од истата болест.
Од убава, поубава вест...........
Сто пати се покајав што воопшто ја побарав по нетов.......
Нејсе, бидна...........
Од тоа утро немаше ден да не помислам на школската и нејзината трагедија.
Се чувствував беспомошно.
Си велев,
Каков другар си ти кога неможеш да и помогнеш на другаркати кога и е најтешко?
Се молев барем второво детенце да и оздрави.
Една вечер гледајќи телевизија на екранот во паузата за реклами, читам известување (иако скоро никогаш не ги читам ваквите известувања, не за друго, ами после тоа ми е мака од сознанието дека неможам ништо да сторам за да им помогнам на тие луѓе) во кое некој родители бараат парична помош за лекување на нивното осумгодишно дете кое боледува од некоја врста на леукемија и на кого итно треба да му се изврши трансплантација на коскена срж во Германија.
Во моментот додека го читам известувањето ми станува јасно дека се работи за детето на мојата школска.
Просто неможев да  поверувам што се’ се  случува.
Не помина многу време, девојката од Хрватска со исто име како мојата школска, ме извести дека за жал, детето на мојата другарка ја изгубило битката со болеста. Не успеале навреме да соберат доволно пари за да се направи операцијата која би го спасила детенцето.
Оваа вест просто ме обори, неможев да се соземам со денови.
Чусвството дека моја блиска другарка, иако се немаме видено скоро четврт век, го изгубила своето чедо, не ме напушта ни ден-денеска.

Има нешто во тоа вистинско пријателство, во тоа искрено другарство, меѓу двајца луѓе. Нарочито во она стекнато во детството, што без разлика на километрите и годините кои се исправаат помеѓу вистинските другари, го одржува живо.

МЕЧКА ЗАШТИТЕНА СО ЗАКОН

Ви текнува нели!?
Ќе ги заштитиш мечкиве со закон а они толку многу ќе се накотат и ќе се осилат, што ќе почнат да ти влегуваат во пчеларникот и да ти прават лом. А ти, поради тоа што ги штити законот, не смееш да го извадиш чивтето ниту за да пукнеш во воздух, колку да ги уплашиш, а камоли, недајбоже да ги повредиш. Ќутиш, трпиш и се снаоѓаш како знаеш и умееш, зошто ако се осмелиш со сила да го заштитиш она што е твое и што со судни маки си го стекнал и одгледал, си го наебал ко жути!
Дури тогаш ќе ја видиш правната држава на дело, пропратена со сите знајни и незнајни невладини организации за заштита на овие „мили“ ѕверови.
И додека ти ќе се прашуваш, каде била таа иста правна држава кога мечките ти го растурале пчеларникот, каде биле тие невладини заштитници, кога мечките ти го изеле коњот и единствената крава молзница со која си ги поел дечњата со млеко, ќе го кркаш стапот и тоа така дебело, што и црното под ноктите што го имаш, ќе ти го земат.
И зошто!?
Само заради тоа што си сакал да го заштитиш својот имот и својата стока.
И најстрашно од се е, што и твоте блиски, твоите комшии, наместо да те бранат, ќе те осудуваат. Како ли само си се осудил да повредиш едно такво загрозено животинче!?
А незнаат сиротите, дека штом мечкава дошла да игра во мојот двор, не е далеку денот кога истото ќе го направи во нивниот.
Ама тогаш за жал ќе биде доцна.

БЛОГЕРСКА СРЕДБА-04.02.2012

Posted on February 5, 2012 - РЕПРИНТ

Ете бидна и тоа, го скршив мразот и по скоро цели пет години блогирање присуствував на една блогерска средба.
И веднаш да Ви кажам на сите, а посебно на оние кои досега не присуствувале на ваков настан……………., ништо страшно, не тепаат………, а ќе те почестат………, со некое пивце, троа , ма што троа, малку повеќе од троа кикирики со лушпа и што е најбитно со еден куп насмевки и пријателски муабети, чиниш те знаат векови.
А како викаат нашите стари………, кога ти даваат, земај, кога те тепаат, бегај.
Така да драги мои блогерки и блогери на следната средба слободно можете да дојдете, еве уште еднаш Ви гарантирам дека натепани нема да си отидете.
Е сега да не се правам и јас толку храбар, и јас отидов со троа резерва, зошто да бидам искрен, незнаев дали виртуелнава дружба ќе се повтори и во реалниот свет или????
Ама си реков, мечка страв мене нестрав, запалив аутцето и правец ПИАЦА.
А никого не познавав лично во реалниот свет и се прашував како ќе ги препознаам блогериве помеѓу останатите гости, кои сигурно ќе ги има во локалот, нарочито што немаше договорено некој знак на распознавање.
Пр: црвени каранфил у реверу .
Арно-ама, како што ми рече некој по нетов пред да тргнам, БЛОГЕРИ секогаш си се препознаваат. И вистина така, штом се качив на вториот кат на ПИАЦА веднаш го препознав малото ама одбрано друштво.
Е сега да бидам целосно искрен, ми помогна и фактот што овие денови за разлика од порано, блогериве, барем поголемив дел од нив, преку ова суратефтерот излегоа од тотална анонимност. Ама тоа не го менува фактот дека маста на која седеа  веднаш ми го привлече вниманието, просто како некој магнет да ми го влечеше погледот натаму.
После првото здраво-живо, муабетот продолжи ко да сме го прекинале вчера на кафепиење а не ко да првпат ги гледам луѓево во живо.
И се така, додека келнерите од ПИАЦА не рекоа фајронт.
Супер дружба, штета што бевме малку, верувам дека во некој поголем состав ќе биде уште позабавно.
Благодарам на ЏАМАН, кој ја организираше средбата а и на сите останати кои можете да ги видите овде.

НЕ СИ СТОЈАМ НА ЗБОРОТ

Posted on February 9, 2012 - РЕПРИНТ

Пред извесно време другарми Игор ми даде да погледам еден шведски филм со препорака дека ептен го бива и истовремено ко да ми кажа дека е дел од некоја трилогија. Арно ама тогаш бевме замуабетени за нешто друго и ова со трилогијата го сејфував некаде длабоко во некој зафрлен фајл и скоро заборавив на тоа инфо.
Што е право, помина и долго време додека решив да го погледнам филмчево, го вчелев на USB-то, можеби два месеца пред да најдам време, а да Ви кажам право и расположение да го ѕирнам.
Нејсе, се погоди и времето и расположението и го погледнав филмот и да Ви кажам, ептен ме бендиса. Всушност толку ме бендиса што седнав на нет и го побарав на www.imdb.com. И сега да не Ви раскажувам ко ЦАЦКО за што се работи во филмот, ја ѕирнетего трејлерчето.

Дури кога го најдов на www.imdb.com, ми се врати информацијата за трилогијата што ми ја спомна Игор кога ми го даваше филмчето и најстрашното беше што всушност, ова што јас  го гледав да ти бил последниот, третиот дел  од трилогијата.  Е хебига, така ти е тоа кога нетураш еднаков дикат на секоја информација што ќе ти ја дадат луѓето.
Барајќи понатаму по нетов, испадна дека оваа трилогија која се состои од следниве филмови :
1. The Girl with the Dragon Tattoo
2.The Girl Who Played with Fire
3.The Girl Who Kicked the Hornet’s Nest
е всушност направена по книгите на шведскиот автор Stieg Larsson и дека во Шведска и др. нордиски земји биле прикажувани како минисерија во шес продолженија.
Да биде бељата уште поголема се испостави дека дома ја имам првата книга од трилогијата односно ДЕВОЈКАТА СО ТЕТОВАЖА НА ЗМЕЈ, ми ја подарил некој некогаш или пак ја бев купил, и за тоа небев сигурен. Како и да е, решив да ја прочитам. Во меѓувреме додека ја читав книгата од нет го спуштив и вториот дел,  The Girl Who Played with Fire и го изгледав. И овој дел ептен ме бендиса.

Толку многу бе бендиса, што повторно си го погазив зборот за тоа дека нема да гледам филм откако предходно ќе ја прочитам книгата по која е правен, го симанв од нет и првиот дел The Girl with the Dragon Tattoo и го изгледав.

И!?
И по незнам кој пат се зезнав што не си стојам на зборот.
Секоја чест на режисерот Daniel Alfredson , професионално си ја завршил работата човекот, арно ама кога јас би имал режисерско знаење  малку подругачије би ја усликал книгата што ја читав. Веројатно секој читател во својата глава различно ја слика – филмува книгата што ја чита, што е и нормално, сите сме различни личности со различна перцепција на нештата и на крај на краиштата со различна имагинација. Ама колку и да ни работи имагинацијата, колку и да сме, под претпоставка дека сме, добри режисери, мислам дека е страшен предизвик да се филмува добар роман.
Можеби сликата вреди илјада зборови, арно ама, еднен одломок, една реченица, па дури некогаш и само еден збор од некое прозно дело, во главите на миљони различни читатели, може да предизвика исто толку, ако не и повеќе слики.
Така да, лошо е кога човек не си стои на зборот и не учи од своите грешки.
Инаку да, ептен Ви ги препорачувам сите три филма или сите три книги, кој како милува, но послушајте ме и немојте да ја правите истата грешка што ја направив јас и тоа незнам по кој пат веќе, ако прво ги прочитате книгите немојте да ги гледате филмовите, зошто ќе се разочарате и неправедно ќе ги оцените со ниска оценка.
Сите други опции играат, односно може да ги погледате филмовите па да ги прочитате книгите, или само да ги погледате филмовите, или пак, само да ги прочитате книгите.
Верувајте ми на збор, нема да згрешите.
П.С.
И уште нешто што не го споменав во постов погоре, од првиот дел, односно од ДЕВОЈКАТА СО ТЕТОВАЖА НА ЗМЕЈ и американците имаат направено филмче и мислам дек веќе игра и кај нас во кино МИЛЕНИУМ, не сум го гледал, арно ама јас секогаш навивам за европскиот филм, така да, моја препорака е изгледајтего оргиналот прво па потоа може да го гледате и она што го направиле Америте.

УЧАТ ЛИ НЕШТО НАШИВЕ ДЕЦА?

Posted on August 27, 2011 - РЕПРИНТ

И да не ве држам во неизвесност, веднаш да Ви кажам……………, неучат ништо!
Ама буквално ништо!!!
Толку ништо незнаат што ситуацијава е АЛАРМАНТНА!
Ама вистински алармантна и ако уште завчера надлежните не преземат нешто да се смени истата, за генерација – две ќе станеме најнеписмената нација на планетава, ова со 100% сигурност го тврдам.
Е сега и да Ви кажам и како дојдов до ова сознание.
Пред некој ден по некоја пука случајност во рака ми дојдоа едно 250 TIMSS 2011 теста, кои ги решавале (пополнувале) наши осмооделенци. Инаку овие тестови се  интернационални и ги припремаат и издаваат луѓето од IEA.
Тестовите се поделени на два дела, во првиот дел се групирани прашања од природните науки, а во вториот дел прашања од математика.
Незнам што ми требаше и кој ѓаво ме тераше, арно ама отворив еден да видам што тест е тоа, како е конципиран и се разликува ли од тестовите што мене ми ги давале на училиште.
И се стори…………………
Отворив тестот и почнав прво да ги читам прашањата, без првично да обрнувам внимание на дадените одговори на истите, но бидејќи прашањата ми се видоа поприлично лесни, реков, ај да видам како одговориле децава.
И имав што да видам.
ПРИМЕР – 1, вели вака:
- На сликата подолу е прикажан синџир на исхрана : растение ; скакулец; гуштер; буф; орел.
Па следи прашањето: Во една земјоделска заедница, кој организам во синџирот на исхрана е најголем конкурент на луѓето и зошто?
Верувале или не, од 250 осмооделенци само еден имаше точно одговорено, уште еднаш САМО ЕДЕН!
Од дадените одговори можеше да се заклучи дека 80% од децата не го знаат значењето на зборот КОНКУРЕНТ.
ПРИМЕР – 2 вели вака:
-Бубрезите се органи од човековото тело. Еден човек многу млад заболел на едниот од двата бубрега, и бубрегот морал да го извади. Сега овој човек има син.
Па следи прашањето: Со колку бубрези се родил неговиот син, објасни?
На ова прашање точен одговор со објаснување зошто,  имаат дадено само 20% од учениците, а без објаснување (што по правилата на тестот се смета за неточен одговор), некаде околу 50%, а имаше и одговори од типот: три бубрега или пак четри бубрега.
Само двајца или тројца ја имаа спомнато генетиката и гените што според правилата на тестот е ептен пожелно да се спомне во одговорот.
ПРИМЕР – 3 вели вака:
Наведи еден пример за тоа како вулканските ерупции можат да влијаат врз животната средина?
Едвај 10% од децава успеале да склопат просто-проширена реченица која едвај да може да се категоризира како точен одговор на ова прашање.
И да нередам веќе примери зошто навистина ги има многу и од физика и од хемија.
А за прашањата по математика и да не Ви расправам, тука поголемиот дел од учениците кои ги решавале тестовиве не ни пробале да дадат одговор, нарочито ако истиот не  е понуден во листа од можни одговори, односно, ако самите морале да ја решаваат задачата.
Ги гледав тестовите и незнаев дали да се смеам или да плачам, ама навистина незнаев!
Ако е да се суди по овие тестови, нашиве деца не само што ништо неучат на училиште, туку немаат прочитано во животот ни еден Политикин Забавник или некој негов еквивалент, немаат погледано ниту една научнопопуларна емисија на безбројните ТВ канали, немаат сурфнато еднаш на сајтот на Википедија, да незборам за некој други посериозни сајтови и да нередам веќе, со еден збор, или пточно со четри збора, НАШИВЕ ДЕЦА СЕ НЕПИСМЕНИ, ама онака, тоталка.
Ако постарите генерации на нивни години знае колку жито произвела Аргентина во реколтата од 1968 година, денешниве осмооделенци за жал незнаат ни каде се наоѓа Аргентина а камоли да ја покажат на мапа или недајбоже глобус.
Тажно, навистина тажно……………

ЦИГАНСКА – РОМСКА КЛЕТВА

Posted on June 16, 2011 - РЕПРИНТ

На времето во комшии кај мене живееа две цигански илимити ромски фамилии, да бидам политички коректен. Кога ќе се степаа децата заради некоја детска тривијалност, често таа детска кавга преминуваше во сериозна караница помеѓу возрасните.
Една работа посебно ми останала во сеќвање од тие кавги, кога едната циганака (ромка де) на другата ќе и речеше: „Да ти га тури мој муж, да ти га тури, ама да не ти го става до крај, да не ти се слади!“
Е оваа циганска (ромска де) клетва е првото нешто што ми падна напамет кога Владата или поточно ВМРО ДПМНЕ вчера го ЕРЕКТИРАА споменикот на Ацета Наш, арно ама не го нарекоа АЛЕКСАНДАР МАКЕДОНСКИ ниту ВЕЛИКИ, туку споменик на НЕПОЗНАТИОТ ВОИН – КОЊАНИК.
Сега сигурно се прашувате каде е врската помеѓу циганската (ромската де) клетва и споменикот на НЕПОЗНАТИОТ ВОИН- КОЊАНИК. Е па еве каде е……….
Негативните последици од еректираниот споменик сите ги насетуваме па дури и веќе некој најави денеска и чувме за истите. Браќата од југ веднаш не поздравија и ни порачаа дека дури сега ќе дремеме под КОШУЛАТА НА НАТА сонувајќи за влез во НАТО.
А од друга страна, на споменикот нема да пишува АЛЕКСАНДАР МАКЕДОНСКИ ниту ВЕЛИКИ, ами споменик на НЕПОЗНАТИОТ ВОИН- КОЊАНИК, така да и тука нам како МАКЕДОНЦИ, задоволството ќе ни биде ускратено.
Што мене како Македонец, ми значи таму некој непознат воин и како тој ќе ми ги разбуди патриотските чувства во мене!?
Е баш во тоа е врската, драги мои, помеѓу ЕРЕКТИРАНИОТ СПОМЕНИК и ЦИГАНСКАТА (РОМСКАТА ДЕ) КЛЕТВА.Ниту Споменик на Ацета Наш, ниту затоплување на односите со цигаништана, (Грчиштата де) да бидам пак политички коректен.
ВМРовциве ни го „ТУРИА“ ама не ни го „СТАВИА“ цел и нам да ни се слади а не само ним.
Ееееееее, вмрОВЦИ, вмрОВЦИ, ептен сте егоисти, навистина нема смисла само вам да Ви се слади, дај помислете малку и за народецов кој повторно Ве устоличи на тронот. Па и ние сме гревчиња!
Навистина нема смисла.

ТЕЛЕФОНСКАТА СЕКРЕТАРКА НА БАБА И ДЕДО

Posted on December 2, 2010 - РЕПРИНТ

Постов сакам да им го посветам на сите Бабовци и Дедовци кои ептен ни се наоѓаат во нашиве животи.
Сте помислиле ли како би ви изгледал еден ден без Баба и Дедо, без помошта на Вашите родители.
Да бидам искрен, јас често. Незнам, можеби затоа што ја делам секојдневницата со нив, ги делам истите 64 м2.
Уште поточно речено, јас и моите, живееме со моите.
Конструкцијата на горнава реченица е малку чудна ама мислам дека сите разбирате што сакам да кажам.
Толку се чести поплаките на младите луѓе од своите родители, во стилот демек колку им се на терет, што истите веќе и во фолклорот се влезени. Како на пример „ЉУБОВТА“ помеѓу снаата и свекрвата или „КОЛКУ ДОБРО И МИСЛИ“ зетот на бабата и т.н.
Арно ама ако малку седнете и размислите не ќе да е се баш така црно, кога се работи за Бабовците и Дедовците, мислам дека таа медаља има и друга страна која е барем два пати, ако не и повеќе, посјајана од оваа првата.
Ако не ми верувате замислете Вашите родители на нивната ТЕЛЕФОНСКА СЕКРЕТАРКА да снимат ваква порака.
Добро утро. Во моментов не сме дома но, Ве молиме по звучниот сигнал да оставите порака. Тиииииииииииииит.
-Ако сте едно од нашите деца, притиснете 1.
-Ако сакате да Ви ги причуваме децата, притиснете 2.
-Ако Ви е потребна нашата кола, притиснете 3.
-Ако сакате да Ви ги испереме и испегламе алиштата, притиснете 4.
-Ако скате внуците вечерва да преспијат кај нас, притиснете 5.
-Ако сакате ние да Ви ги земеме децата од училиште-градинка, притиснете 6.
-Ако сакате да Ви подготвиме неделен ручек и истиот да Ви го доставиме до дома, притиснете 7.
-Ако сакате да дојдете да јадете кај нас, притиснете 8.
-Ако Ви се потребни пари, притиснете 9.
-Ако сакате да не поканите на вечера, или да не изведете во театар, продолжете да зборувате ние Ве слушаме!
Не би Ви било баш право, нели!?
Затоа Бабовци и Дедовци, едно ГОООООООООООООООООЛЕМО,  БЛАГОДАРАМ од мене, а мислам дека и поголемиот број мои блог пријатели ќе се придружат кон истото!

ЗОШТО СЕУШТЕ „29-ти НОЕМВРИ“!?

Posted on November 29, 2010 - РЕПРИНТ

Минатата недела пред да се случи калакурницата со А1 телевизија или како некој ја викаат „РАМКОВИЗИЈА“, тема што го преокупираше за информации гладното македонско пучанство беше една анкета, направена незнам од кого, која се занимаваше со феноменот на југоносталгичарството помеѓу Македонците.
Елем, ако е да и се веруе на дотичната анкета и уште пофиљан агенција за испитување на јавното мислење или мненеие беше на македонски, небитно, Македонците во огромен процент некде околу 65%, жалат за бившата ни држава и ситем, или се ЈУГОНОСТАЛГИЧАРИ.
Е сега, што ми е муабетот.
Сите релевантни и оние помалку релевантните фаци и фацички на ова г’с место простор, откако ги прочитаа „поразителните’“ резултати на анкетата фатија да се занимаваат и да ја коментираат последицата , т.е. Македонскиот Народ и онака својски, како строг родител дете, го искараа, некој дури беа во состојба и да го истепаат, доколку им се дадеше таква можност, затоа што бил југоносталгичарски настроен.
Истовремено на ниту еден од овие погореспоменатите „РЕЛЕВАНТНИ“, не му падна ни на крај на малиот мозок да се позанимава со ПРИЧИНАТА која довела до поразителниот резултат на дотичната анкета, односно која довела до ПОСЛЕДИЦАТА, во случајов ЈУГОНОСТАЛГИЧНИОТ Македонски Народ.
Кога подобро ќе размислам нема и што да се исчудувам, како можам да очекувам ПРИЧИНАТА САМА СО СЕБЕ ДА СЕ ЗАНИМАВА И ДА СЕ АНАЛИЗИРА.
Затоа нека ти е честит празникот моја мила ПОСЛЕДИЦО, зошто додека имаш вакви морони кој те водат, ќе бидеш само тоа, СТАТИСТИЧКА ПОСЛЕДИЦА!
Еве и две пригодни песнички кој добро ќе легнат со мојава честитка.

ИЗВРТЕНИ ВРЕДНОСТИ

Posted on November 25, 2010 - РЕПРИНТ

Е вчера кога не ме стрефи срчка, не ми треба Др. Ќаев ниту ЕКГ да ми каже дека ЧУКАВА ми е ОК!
А бе стварно ова животниве, а и општо вредности, се извртеа наглавачке у оаваа изопачена држава.
Завчера приметуем у тоа ФАБИЈАТА што уште година ипол па ќе биде моја, ми се вратил бројчаникот на километражата, онака од чиста мира едно десет тисуќа км. наназад, и ми се појавило она клучено на дисплејчето кое ме подсетуе дека треба да идам на редовен годишен сервис иако истиов го направив пред неполни пет месеци.
Си викам ај да отидам до кај сервисеров да видам да не е нешто сериозно.
И онака нешто требаше стариот да го вожњам низ градов на неколку локации, си викам ај ќе скокнам и до Мали Париз илимити Такозвана Шутка, кај КОЛКУ Е – ТОЛТУ Е.
Ојдов………….
Цуците на приемно што по везден пијат кафе и покажувајќи нозе се трудат да изгледаат убаво,
мада не секогаш им успева,
ако сум искрен, ретко им успева,
ми викнаа едно типче по име Данијел ( кога го чув имево одма почнав да ја певушам песнава) ,кој дојде ме ислуша што имав да му кажам околу проблемов и ми рече дека знае одприлика што би можело да биде и дека за оправка ќе треба едно три часа. Пошто немав толку време а аутцево ми требаше, се договоривме утре дента да им го донесам у сервис некаде околу девет часот изутрина.
Речено сторено, сабајлеечки во девет и петнаесет ја нацртан у ТОЛТУ и го барам Даниел. Излезе момчево ми направи прием на аутово, демек што има што нема (раткапни, радио, ланци и сл. тракатанци) ми ги зеде клучевите и ми рече дека за најдоцна четри часа ќе ме побарал по телефон за да дојдам да си го земам аутото. Добро му велам јас, ај кажи молимте што пари ќе чини оправкава да знам колку да носам со себе?
А бе незнам…….., ми вика. Треба да се ресетира компјутерот (ова под компјутер да не помислите кузнае што компјутер има ФАБИАТА од пред скоро пет години), тинтири, минтири, туц, муц и не ми кажа цифра. Ај си викам јас не ќе да биде поише од петстотче до илјадарка и престанав да инсистирам да ми каже цифра, туку остаиф аутото прошетав троа низ пазарот у Шутка (мала дигресија за сите заинтересирани, има добра и е фтина роба), се качив на 19-ка и му ја опраив дома.
Некаде кам четрнаесет часот ми ѕвони мобиљка, кога ететиго Даниел са друге стране, ми кажуе дека можам да дојдам по аутото пошто ми било готово. Викам добро еве тргам одма, него кажими молимте, пошто утрово не ми кажа, колку ќе ме чини оправкава?
Епаааа, видете вака,  почна нешто да ми пелтечи Даниелчо, го ресетиравме компјутерот ово , оно, изгубивме 3-4 часа, сето тоа ќе Ве чини 3.000,00 МКД ( и со зборови – три илјади македонски денари).
Е во тој момент дојдов до сознанието од првата реченица во постов!
Викам ај да препрашам, може нечув добро, кого оно пак Данијелчо ми ја кажува истата цифра.
Го прашувам, а бе да не мењавте некој дел?
Не ми вели тој, само го ресетиравме компјутерот.
И у тој момент тотално ми се стемни, спуштив слушалка натнав патиките и навистина незнам како од Хиподром до Шутка сум стигнал, до толку бев растроен у мислите.
Цело време додека патуев со пееска и со деветнаеска само едно прашање ми се моташе низ глава. Кој курац мајстор е тој чија дневница во оваа ебана джава каде 70% народ гладуе, е 100 ЕВРА?????
И кога стигнав у ТОЛТУ имав само една желба пред да платам и да си одам, а тоа беше да го видам тој фамозен мајстор. На моја голема жалост цурките кој се трудат да изгледаат убаво, не сакаа да ми ја исполнат желбата, така да не го видов човеко!
Јебига, „СЕ ЛА ВИ“ викаат Французите, палтив запалив аутцето и ко усран голуб си тргнав накај дома.
Еве поминаа два дена и јас сеуште неможам да се средам, неможам да си објаснам сам на себе како е можно, во Детската Градинка да им плаќам 3.000,00 МКД за цел месец да ми ги чуваат Близначките и притоа да им даваат по три оброка дневно, и истат цифра да ја платам за пола саат работа, ако воопшто ресетирањето на такозваниот компјутер на мојата, пардон, на скоро мојата ЕФТИНА ШКОДА ФАБИЈА стара пет години, може да се нарече работа.
Незнам, или јас сум ненормален или вредностите во оваа усрана држава скроз се испревртеле, инаку ова што го пишав во погорниов пасус не би било можно ниту кога јас би бил нормален, ниту кога вредносниот систем во усранава држава би бил во ред.
Нема ни теоретски шанси!!!

ЈЕБЕНО ДОБАР ЛЕК ЗА ТМУРНО ВРЕМЕ И МАМУРЛУК!

Posted on October 19, 2010 - РЕПРИНТ

Beli bubci i raznjici
to je ‘rana za mladici
opasno sam nezno bice
volem zene volem pice
‘ocu da se ovo zna
Zivot ce ti brzo prodje
zato kresni sve sto dodje
cim je mufte ja ne prezam
samo da se dobro zezam
jer sam opak dasa jaааа
ИСЦЕПАСМО ТАНГО ШОЈИЌ!
Ај убав ден на сите!

МИСЛА НА ДЕНОТ

Posted on October 1, 2010 - РЕПРИНТ

Пред да остарете, потрошете ја сета младост.
Многу старости имаат огромни залихи на неостварени младешки желби.
Душко Радовиќ
Значи човеков е цар!
А бе не џабе се рекло, од кал да е, само Душко нека е!

ЕДНО УБАВО ЛЕТО

Posted on May 22, 2009 - РЕПРИНТ

Се ближи лето а со него и летните одмори.

Тоа ме подсети на едно прекрасно лето и летен одмор.

Албена 2005, јас мојата (тогаш уште) идна сопруга и неколку пријатели.

Море, сонце, прекрасни плажи, одлична услуга.

Да не должам многу и онака не сум баш многу вичен на зборови па затоа ќе ви постирам неколку фотки, колку да видите за што зборувам, а истовремено да се испробам во постирање на фотки на друг начин освен преку фората НАПРЕДНИ ОПЦИИ!

Поздрав до сите и уживајте.

П.С.

Посебно благодарам до Андреј кој ми помогна околу ФЛИЦКР и постирањето на фотки преку него.

 

Биба и Дуле пред рајските порти.

Биба по дождот.

На прекрасната плажа во Албена.

Биба на златниот песок во Албена.

Разгледница од Балчик.

Во ботаничката градина во Балчик.

Биба во ботаничката градина.

Мојата сакана.

Малку пустина во оазата.

Биба во рајските гардини на Балчик.

Парковите на Албена.

Ладна Каменица за освежување.

Место за трошење пари.

Осамен галеб.

Јас и Биба по дождот.

Каменица и за на плажа.

Черното море на изгрејсонце.

Ај доста беќе.

Почна да ме фаќа некоја сета.

Ми текнуе на песната “ЕРГЕН ОДЕВ МАМО”.

 

 

 

 

ГРУЈО, БЛАГОДАРАМ ШТО МЕ ЗЕЗНА ЗА ПАСОШИ!

Posted on September 4, 2010 - РЕПРИНТ

ПОДНАСЛОВ: УБАВИНИТЕ НА ПРЕСПАНСКО ЕЗЕРО – Летување во Стење.
Еве помина и летово, дојде први септември, децава тргнаа на училиште и сите полека се враќаме на нормален колосек и ги сумираме впечатоците од летото што пројде и од нашите годишни одмори.
Па така еве решив и јас да ги споделам со вас моите впечатоци од годинешново летување.
Елем, некаде на почетокот на март месец оваа година решив да се јавам во МеВеРето и да аплицирам за пасоши за женатами и двете близначки бидејќи во јуни им истекуваше важноста на нивните пасоши, за да можеме и ова лето да ги однесеме близначкиве некаде да подишат троа морски воздух и да се пробањаат во солена вода.
Арно ама, како што и претпоставував, тоа испадна мишн инпосибл, бидејќи девојчето од кол центарот на МВР ми закажа сликање за шести јуни 2011 година.
Ај наздравје бричење.
Година и три месеци за да извадиш МК пасош.
Прво што направив, кога ја спуштив слушалката, ја испопцув женами, бидејќи кога во октомври 2009 година закажував сликање за лични карти и реков да закажам и за пасоши, таа рече немој, рано е, немаме сега пари ај остај за на пролет. Е остај де, ама во некоја друга „нормална“ држава, а не кај нас, кај нас вреди она старинското, „што можеш денеска не оставај за утре“.
И така и велам јас, некаде помеѓу две пцовки, сега ти да му ја мислиш каде на летување.
По женами втор на список ми беше ГРУЈО, и него го направив парам-парче од пцуење, сигурно му гореле ушите една недела.
Е сега незнам дали баш Грујо е виновен што за да дојдеш до МК пасош ти треба годинаипол, ама така е тоа, не е лесно да си Кмет, цело село ќе те пцуе, викаше покојна баба Флорика.
Нејсе бидна.
Дојде и летото.
Почнавме да размислуваме каде да одиме троа на вода со децава, да попливаат малку, а и ние да се тргнеме  од скопскиов асфалт.
Прва солуција беше Охрид.
Женатами по мајка е од Коњско – Охридско, па реков ај троа ќе ги посетиме Коштанци.
Арно ама женами почна да ме одговара од таа идеа со образложение дека плажите во Охрид и не се баш за ситни деца, нема песок, па така цело време на плажа наместо да се одмараш ќе треба да ги анимираш клинките, а кој има четригодишни близначки знае дека тоа воопшто не е лесна задача, туку баш напротив, што би рекле браќа Амери, тоа ти е „фул тајм џоб“.
И така после долго разматрање на „безброј“ опции што ги нуди земјава за одмор покрај некоја поголема вода, одлуката падна на Преспанско Езеро и Стење.
На Преспанско уште како ерген бев летувал две години во Асамати и немав баш некој убави искуства, еднаш за малку ќе му зачукав на врата и на Дедо Петар, ама тоа е друга приказна. Лошите искуства воглавно ми беа врзани со водата за пиење, миење, туширање и т.н., или поконкретно, во поголемиот дел на денот а богами и ноќта, вода во Асамати па и во околните летуавлишта можеше да се најде само во езерото и никаде на друго место, така да кога „ЌЕ ТЕ УХВАТЕШЕ ЗОРТ“, што би рекол Тавче, беше сналазисе како знаш и умеш.
Е сега, кога си сам и млад, целиот тој проблем со водата некако полесно го прегрмуваш, арно ама кога имаш две мали деца со себе и четри банки во газот, што би рекле Прилепчани, е тогаш тоа е сериозен проблем.
Затоа кога појдовме за Стење, морам да признаам, тргнав со бајаги сомнеж дека ќе го биде некој саглам одмор и за цела среќа се излажав и тоа дебело.
Е за тоа баш и сакам да Ви раскажам во постов, а и да Ви илустрирам троа, да не речете човеков лаже.
Па да почнеме.
Селото Стење е сместено под планината Галичица на западниот брег  на Преспенско Езеро и е последното населено место пред македонско – албанската граница. Инаку е мало селце со тристотина стални жители кој воглавном се занимаваат со овоштарство, рибарење, земјоделие и сезонски, преку летните месеци, со туризам.

ЦРКВАТА НА СРЕДСЕЛО ВО СТЕЊЕ

Уличка во Стење.

ЕДИНСТВЕНИОТ ХОТЕЛ ВО СТЕЊЕ - убаво мало објектче на сама плажа

Има прекрасна голема плажа, прекриена со убава ситна песок, за тие што сакаат песочни плажи е вистински рај.

ГЛИСЕР

Ова колку да Ви илустрирам за што зборувам.
Инаку во Стење тргнавме онака, што се вика на слепо, без предходно да знаеме кај ќе се сместиме мислејќи дека кога ќе стасаме таму лесно ќе најдеме смештај.
Арно ама се испостави дека не е баш така. И да небеше Аце, кој инаку е мештанец и му е школски на баџото со кого инаку заедно ова лето летувавме, тешко ќе најдевме смештај, од проста причина што скоро сите селани што издаваа соби веќе имаа гости и скоро се што ималку вредеше како смештај беше полно или резервирано.
Нејсе по два часа лутање низ Стење конечно се сместивме кај Газда Цапе, кого моравме да го посетиме на работа во оближната текстилна фабрика затоа што мајкаму, една стара бабичка, небеше сигурна дека двете соби во кој немаше гости, Газда Цапе ги немаше веќе таксано за некого.
Цела среќа што децата и жените за овие два часа не беа со нас туку си кулираа на плажата.
Сместувањето небеше ништо посебно, но небеше ниту лошо, две соби со заедничко купатило, голема, добро опремена кујна и големо дворче со убава дебела сенка која ја праеше една стара лозница. Сето тоа не чинеше 1.000,00 денари од ден, што за сместување на две фамилии, мора да признаете, воопшто не е скапо дури и за сиротиња како нас.
Одморот конечно можеше да почне, а и вода течеше низ водоводните цевки и тоа за дивно чудо по цел ден.
Се сместивме троа, земавме пљачките и правац плажа. Тамам се опуштивме кога ете се вдадоа некој облаци од над Галичица и почна да врне. Ебати ксметот си реков сам во себе, прв ден и одма дожд.
Се прибравме дома и малку одморивме од патот. По одморот се мислевме што да праиме кога налета Газда Цапе од работа.
Ни предложи да отидеме до изворот кој се наоѓа на почетокот на патот за Село Лескоец на некој 3-4 километри од Стење.
Како немавме попаметна работа а на плажа веќе не ни се одеше, иако дождот престана, запаливме колите и правац извор на патот за Село Лескоец. Кога стигнавме таму има што да се види, тоа не извор, ами мислиш Вардар извира. Прво што ми падна на памет кога го видов изворот е како покрај сета оваа вода Стење кубури со вода за пиење, ама Македонија и се е можно.

ИЗВОРОТ - водата просто вриеше од земјата.

ИЗВОРОТ - водата си истекува додека Стење е жедно.

ЧЕШМА НА ИЗВОРОТ

Селаните од лескоец направиле и убава чешма на самиот извор за да може секој намерник да седне и да се освежи со буквално ледената (водата немаше повеќе од 4-5 степени) и бистра вода.
Откако отпочинавме малку покрај изворот и се изнапивме од водата што душа лечи, решивме кога сме веќе тука да тркнеме и до Село Лескоец кое е сместено во пазувите на Галичица над Преспанското Езеро.
И не згрешивме.

Еве и зошто.

ЦРКВАТА СВЕТИ НИКОЛА ВО ЛЕСКОЕЦ

ИЗГРАДЕНА 1892 год.

ГАЛИЧИЦА НАД ЛЕСКОЕЦ

ПРЕСПАНСКО ЕЗЕРО - Гледано од Лескоец

Овде и боцките се убави - МАГАРЕШКИ ТРН

Со Галичица позади себе и Преспанско Езеро пред себе, Лескоец ја има една од најубавите местоположби што јас сум ги видел во Македонија. Погледот на езерото од тука е восхитувачки, воздухот е како мелем за градите а зеленилото на Галичица со сиот тој опојен мирис е нешто нестварно. Инстант се заљубив во местово и си реков дека ако еден ден бидам во можност да направам две собчиња тоа секако би го направил тука.
Се стемни и полека се вративме во Стење, полни со впечатоци кој долго во ноќта не ми дадоа да заспијам.
И дождот беше со причина.
Утредента осамна прекрасно утро. Станав уште во шес часот. Сите спиеа како заклани. Земав апаратот и му ја опраив на плажа да си попливам малку додека нема никој, онака на раат, мераклиски.

 Ме дочека сонцето кое како да извираше од позади Пелистер.

Ме дочекаа и јатото галеби како и два пара на пеликани кој безгрижно се шетаа по езерската шир.
Прекрасна слика, бев маѓепсан.
Оваа слика се повторуваше секое наредно утро.
По утринското капење, назад дома, спремав кафе, чај , како, млеко, секому по желба, ги будев сите и додека се пиеше утринското кафе и по една ракиичка за циркулација, жените спремаа крканција за на плажа и тргавме.

Утринско кафе и малку сладолед

Двете сетри спремаат сендвичи за на плажа

А на плажа во елемент и нај радосни беа баш децата, на играта и капењето им немаше крај.

БАЏАНАКОТ И БАЛДЗАТА СО НИВНАТА ПОСТАРА ЌЕРКА КУЛИРААТ НА ПЛАЖА

СИМОНА

Дада Мона, тинејџерка, малку се досадуваше, сепак Стење не е место за тинејџери, нема баш многу забава за нив.

БЛИЗНАЧКИТЕ ВО ЕЛЕМЕНТ - се изнаиграа во песокта

ЈАНА ПОЗИРА - наоѓаше време и за тоа помеѓу правењето на два замока од песок

Госпожата едвај ги домолуваше децата да си одиме од плажа

И се така, игри без граници и уживанција до бесвест се додека не зајдеше сонцето позади Галичица.

Одмор од соништата, за секој еден што несака гужви галами, пренатрупани плажи.
Едноставно…….., езеро, песочна плажа, палнина.
Или просто речено, само со два збора, МИР и ТИШИНА.
Еден ден Аце, школскиот на Баџото, не поведе со кајчето на мала прошетка по езерото.
Прво не однесе до една дива плажа наречена ЛИСА, која името го добила, барем по преданието, по кобилата на Цар Самоил која се викала Лиса и која, ни раскажа Аце, го пренела ранетиот Цар преку езерото, од Претор до тоа место и затоа таа плажа се викала ЛИСА.
Инаку тоа е една прекрасна дива плажа, на која освен некој залутан рибар нема капачи. Со дебели букови сенки и ситен чакал.
Во непосредна близина на плажата се наоѓа и Манастирот Свети Илија, со стара манастирска црква, сега се градеа и конаци.
И ај да не Ви опишувам нјубаво ќе биде да Ви илустрирам.

СВЕТА ПЕТКА - пештерска црква на пола пат помеѓу Стење и ЛИСА

АЦЕ - оној од левата страна на фоткат, „виновникот“ за прекрасниот ден.

ВОДАТА КАЈ ЛИСА

ЛИСА - гледана од Св. Илија

КАЈЧЕТО НА АЦЕ

МАНАСТИРОТ СВЕТИ ИЛИЈА

ФРЕСКА ВО МАНАСТИРСКАТА ЦРКВА

ПОГЛЕД ОД МАНАСТИРСКИОТ ДВОР КОН ЕЗЕРОТО

УЖИВАЊЕ НА ЛИСА

Направивме скара, мавнавме по некое пивце, се избањавме во кристално чистите води на Езерото и продолживме накај Преспанско Коњско и накај островот на змиите или ГОЛЕМ ГРАД.

ГОЛЕМ ГРАД - ОСТРОВОТ НА ЗМИИТЕ

АЦЕ УПРАВУВА СО КАЈЧЕТО

ЈАС И МОИТЕ УЖИВАМЕ ВО ПРОШЕТКАТА СО КАЈЧЕТО

КОЊСКО - ПЛАЖА

И се така, убавина до убавина цели седум незаборавни денови.
Ако и после овој пост сеуште Ви треба убедување да одите и да го посетите Стење и цела Преспа всушност, тогаш…………., навистина незнам што да Ви кажам.
Стење им го препорачувам на сите оние родители со мали деца кои за мали пари сакаат да си поминат незаборавен одмор. Исто така им го препорачувам и на луѓе кои сакаат активен одмор, езеро искомбинирано со планинарење, риболов , воопшто на сите љубители на убавата природа, моја препорака е воопшто не се мислете за следната дестинација на Вашиот одмор, викенд , слободни денови или што и да е, да го изберете СТЕЊЕ!
На враќање накај дома поминавме и во село Сарандиново, кое се наоѓа на патот помеѓу Прилеп и Македонски Брод, да ги посетиме роднините на лепшите половини, овие се од на такоим страната, да нема забуна.
Еве неколку фотки и од Сарандиново.

БАЖЕ ЈАВА ОВЕН

На близначките јагнињата им го свртеа вниманието.

А мене тутунот кој се златееше на силното августовско сонце.

И тука си поминавме прекрасно.
Домаќините во наша чест заклале јагне и го спремиле под вршник, беше толку вкусно што и сега, додека го пишувам ова  ми навира плунка во устата.
Ете тоа во кратки или долги, црти беше моето летувње оваа година, на кое сепак морам да им заблагодарам на ГРУЈО и неговата неажурна служба за издавање лични документи.
Поздрав до сите и уште еднаш да Ве подсетам, обавезно посететего СТЕЊЕ, пријатно ќе се изненадите.