Вчера недела а јас цел ден по дома и онака, „безпослен“, се нешто ми се вртеше низ глава...
Ми текна на автопазарот кај јавните и царински складишта на Фершпед...
Убави беа тоа времиња...
Секоја недела жените си средуваа по дома, а мажите, „избркани“ од дома, ќе се сјатеа на автопазарот уште од раните утрински часови и остануваа таму се додека не дојдеше време за ручек.
А таму, на автопазарот, имаше за секого по нешто, имаше катче за сечии интерес.
Половните автомобили кои изгланцани светеа ко „пасја муда“ на утринското сонце, ги плакнеа очите на илјадниците бадиалџии кои барем за момент ќе отсонуваа како со парите кои ги добиле на спортска или кои им ги оставил некој далечен роднина, си купуваат некое убаво аутце и со него се враќаат дома.
Тезги со половни и нови автоделови за оние на кои им доаѓаше редовниот годишен сервис...
Половни гуми исчистени и премачкани со масло светеа чиниш сега излегле од фабрика...
Тезгите со „музички касети“ кои нудеа се и сешто, од Пинк Флојд до Драгана Мирковиќ, по нешето за сечии вкус...
Тезги со разно-разна козметика за автомобилите...
Тезги за електрика, водовод, молерај и остали занати..
Аголот за точкарите на самиот влез на автопазарот...
Стари книги, разно-разни, од стручна литература врзана со автомобилите до разни љубиќи и стрипови со Загор Тенеј и неговиот буцмаст придружник Чико...
И секако задолжителниот „Лесковачки Роштиљ“...
А посетители!? Посетители колку сакаш. Повеќе од било која фудбалска утакмица на Вардар било когаш одиграна, а да не споредувам со посетата на политичките митинзи. Мислам дека секој МК политичар не можел ни во своите „најмокри“ соништа да сонува за таква посета на свој митинг.
Е, а сосема друга работа беше колку од нив ќе пазареа по нешто. Мислам дека повеќето беа тамо само да се прошетаат и да се извидат со своите пријатели, само мал дел ќе купеше по некоја ситница а на прсти се броеа оние кои ќе си пазареа некое аутце.
Како и да е, тоа беше најголемото машко корзо кое некогаш постоело во Скопје и траеше од изгрејсонце па се до некаде 14 часот секоја божја недела...
А кога ќе дојдеше време за ручек, како по нечија наредба, бројните посетители дисциплинирано ќе го напуштеа автопазарот со преќутно ветување дека ќе се видат следната недела.
А потоа се знае, неделен ручек со фамилијата и пријателите..
Убави времиња, многу полежерен живот, без стрес и потреба за лексилиуми...
За жал, денес веќе автопазарот на „Фершпед“ одамна го нема, но затоа има нервоза, стрес и „Зегин“...
Јебига...
-реминисценции-
