Денес го испратив Дедо ми Глигорије...
Отиде.....
Некои би рекле, во вечните ловишта, а познавајќи го него, тој едноставно би рекол два метра под земја..........
Да, сигурно така би рекол, зошто едно од неговите животни девизи беше: „Једи, пи, веселисе и на онај живот посерисе!“
Отиде единствениот Дедо, што би рекла ќерками Ана, кој можеше да ни раскажува за Втората Светска Војна.
Нема да речам, „Бог да го прости“, не за друго, туку, покрај тоа што не беше кујзнае каков верник, јас, а он уште повеќе, не верувам дека во животот направил грешки за кои треба да се бара опрост од севишниот.
Ќе го паметам како „насмевка“, онака искрена, грохотна, машка, за цел комшилук да ја чуе.
Ќе го паметам како чудна комбинација на Балканец и Германец, комбинација не објаснива на луѓе кои не го познаваа лично.
Ќе го паметам како човек кој ми ги има купено првите фармерки во животот, ги донесе од Германија кога имав пет години.
Ќе го паметам, по првиот мој колт на каписли, по полицискиот мерцедес на батерии, кој патем речено го расипаа моите ќерки, з'ш додека јас бев дете, мајка ми го чуваше како сувенир во витрината.
Ќе го паметам како другар со кој си кажувавме вицови и кој никогаш не се лутеше ако го зезнеш патем, туку напротив, ќе се насмееше и ќе гледаше да ти врати со иста мера.
Помнам еднаш, собиравме сено заедно, што морам да признаам, поради неговата „огромна љубов“ кон физичката работа беше права реткост, како гром од ведро небо ме праша: „ А бе внук, ти знаеш српски!?“ Јас онака мокар позади уши, гордо му викам: „ Да бе, како не!“ „Е ај кога толку добро знаеш српски, кажи ми ти мене, како правилно се вели на српски, што да правам или шта да радим?“ „ Де бе Стари, не биваше нешто потешко да ме прашаш!? Па нормално, шта да радим!“ Му велам јас целиот онака озарен, демек сум го прешол.... „Ако немаш попаметна работа придржи му го на Брусли, рече Стариот и почна да се смее на цел глас и продолжи да работи а јас останав подзинат. Инаку за да биде појасно, Брусли беше ждребето на Миленија кое мирно пасеше покрај нас во ливадата.
Ќе го паметам, како човек кој сакаше убаво да се облече, човек чии утрински ритуал на лична хигиена траеше цел еден час. Човек кој не фаќаше никаква физичка работа без предходно да се облече во работничко одело и да стави ракавици на рака.
Ќе го паметам како голем гурман, хедониста, боемчина, кој обожаваше да седи со друштво по кафани да пие, да пее и да се весели но секогаш со мерка, никогаш да се опие и да не знае што прави.
Ќе го паметам и како човек кој исклучиво држеше до својата приватност, но истовремено уште повеќе ја почитуваше туѓата.
Ќе го паметам по многу негови изреки, дури може да се рече и мали мудрости од типот:
„ На кого му се умира нека умре, мене ми се живее.“
„ Нека живи здружен труд, а нек ради ко је луд.“
Ќе го паметам по приказните за војната и како тоа татко му Никола, инаку бивши џандар во Краљевина Југославија и партизански водич и курир за време на војната, го зезнал да не земе боречка пензија, затоа што кога Глигорије се приклучил на партизните, стариот краљевски џандар, буквално на клоци го вратил дома.
Ќе го паметам по приказните за младинските работни акции во повоена Југославија, Шамц - Сарајево и др. По песните што ги пееле бригадирите на тие акции.
„Дошло писмо из Берлина
Хитлер јебо Мусолина
а Гроф Ќано Рибентропа
па се тресе сва Европа...“
Едноставно ќе го паметам..................
Отиде Глигорије како што и живееше, како да сакал за последен пат да се пошегува со смрта, со сите што го познаваа.
Човекот кој никогаш не љубеше физичка работа почина косејќи го тревникот пред неговата куќа, нормално фул облечен во работничко одело, со чизми на нозете и ракавици на рацете.
Почивај во мир Стари, заслужи!
Sleep Tight, and Don't Let the Bed Bugs Bite.
Се гледаме можеби повторно некогаш.
А и ако не, и ова што го имавме како дедо и внук беше и повеќе од доволно.
Збогум Стари!
Бев на Шапка пред некој ден, мислам дека и се пофалив со дузина фотки за тоа.
Не бев бил на Шапка не знам, можеби цели триесет години. Не сум скијач, не дека не сакам да скијам ами никогаш не сум имал доволно пари да си го дозволам тој прекрасен спорт, а снег и планина не ми недостасувале од проста причина што сум од Дуф, а Дуф , како впрочем и Шапка, се наоѓа на падините на нашата најголема планина - Шара, така да, како што реков, снег и планина не ми недостасуваа.
Нејсе, отидовме....... По пат си мислев кујзнае колку се променил нашиот најголем и веројатно најубав ски центар за овие триесет години, си мислев нема да го препознаам.
На мое големо чудење кога стигнавме горе, скоро ништо се немаше променето, барем не на подобро. Сеуште стоеа истите хотели изградени во дамнешно комунистичко време, само што сега беа стари и изветвени со пропаднати фасади и искршени прозорци. Тажна слика во една прекрасна природа.
Снег имаше сосема доволно за скијање и останати зимски лудории но за жал ниту една жичара ниту ски-лифт не работеше. Скоро да немаше ни каде чајче да се напиеш, бидејќи единствени ресторани кои работеа беа ресторанот на Хотел СЛАВИЈА и ресторанчето во манастирскиот комплекс и ништо друго.
Во едниот имаше чај ама скоро да немаше кој да те послужи а во другиот обратно, едно две-три млади момчиња од петни жили се трудеа да ги послужат сите посетители арно ама им снема се, и чај и кафе и топло чоколадо и рум, им остана само Скопско Пиво.
И сега да се разбереме, не бев јас горе во некој бош ден, времето беше прекрасно, мирно, сончево, беше продолжен викенд и снег имаше во изобилство а и посетители не недостасуваа. Значи сите предуслови беа исполнети Шапка да функционира во полн капацитет а не како Врв Водно во сред недела по невреме.
Чудно... Имав чувство дека надлежните, да не речам Власта, и Централна и Локална, како да дигнале раце од еден од првите а веројатно и најголемите ски-центри на Балканот. Немав, и сеште немам прества зошто? Цело време се прашував како Хрватска од едно смешно брдо како Сљеме покрај Загреб кое вистински снег гледа два дена во годината може да направи ски-центар на кој ќе се одржуваат трки од светскиот ски-куп, а нашата држава од Шапка не може да направи ниту едно пристојно место за рекреација на жителите на Куманово, Скопје, Тетово, Гостивар и да не редам, а не нешто повеќе.
Навистина размислував и сеуште размислувам, зошто на Шапка ситуацијата е таква каква што е, т.е. никаква. Единствено нешто што ми паѓа на памет е тоа дека ВМРО и ДУИ ја имаат веќе поделено Македонија на „НАША“ и „ВАША“ и едните не сакаат да удрат ниту една шајка на Шапка оти во таа поделба нели, Шапка припаѓа во „НИВНИОТ“ дел на Македонија а не во „НАШИОТ“, а другиве пак веројатно чекаат поделбата да си добие и писмена форма па потоа кога ќе имаат и официјална тапија за Шапка да почнат да градат. Дотогаш, драги мои, ако сте за снег и скијање, фаќајте Банско, Златибор или евентуално Пелистер, з’ш ако чекате на Шапка да се оправат работите ќе се изначекате......... Впрочем, има уште многу знајни и незнајни јунаци кои чекаат да им се излее некој милијонски споменик во бронза, а тие, за жал, имаат предност пред една планинска убавица каква што е ПОПОВА ШАПКА.
Не бев бил на Шапка не знам, можеби цели триесет години. Не сум скијач, не дека не сакам да скијам ами никогаш не сум имал доволно пари да си го дозволам тој прекрасен спорт, а снег и планина не ми недостасувале од проста причина што сум од Дуф, а Дуф , како впрочем и Шапка, се наоѓа на падините на нашата најголема планина - Шара, така да, како што реков, снег и планина не ми недостасуваа.
Нејсе, отидовме....... По пат си мислев кујзнае колку се променил нашиот најголем и веројатно најубав ски центар за овие триесет години, си мислев нема да го препознаам.
На мое големо чудење кога стигнавме горе, скоро ништо се немаше променето, барем не на подобро. Сеуште стоеа истите хотели изградени во дамнешно комунистичко време, само што сега беа стари и изветвени со пропаднати фасади и искршени прозорци. Тажна слика во една прекрасна природа.
Снег имаше сосема доволно за скијање и останати зимски лудории но за жал ниту една жичара ниту ски-лифт не работеше. Скоро да немаше ни каде чајче да се напиеш, бидејќи единствени ресторани кои работеа беа ресторанот на Хотел СЛАВИЈА и ресторанчето во манастирскиот комплекс и ништо друго.
Во едниот имаше чај ама скоро да немаше кој да те послужи а во другиот обратно, едно две-три млади момчиња од петни жили се трудеа да ги послужат сите посетители арно ама им снема се, и чај и кафе и топло чоколадо и рум, им остана само Скопско Пиво.
И сега да се разбереме, не бев јас горе во некој бош ден, времето беше прекрасно, мирно, сончево, беше продолжен викенд и снег имаше во изобилство а и посетители не недостасуваа. Значи сите предуслови беа исполнети Шапка да функционира во полн капацитет а не како Врв Водно во сред недела по невреме.
Чудно... Имав чувство дека надлежните, да не речам Власта, и Централна и Локална, како да дигнале раце од еден од првите а веројатно и најголемите ски-центри на Балканот. Немав, и сеште немам прества зошто? Цело време се прашував како Хрватска од едно смешно брдо како Сљеме покрај Загреб кое вистински снег гледа два дена во годината може да направи ски-центар на кој ќе се одржуваат трки од светскиот ски-куп, а нашата држава од Шапка не може да направи ниту едно пристојно место за рекреација на жителите на Куманово, Скопје, Тетово, Гостивар и да не редам, а не нешто повеќе.
Навистина размислував и сеуште размислувам, зошто на Шапка ситуацијата е таква каква што е, т.е. никаква. Единствено нешто што ми паѓа на памет е тоа дека ВМРО и ДУИ ја имаат веќе поделено Македонија на „НАША“ и „ВАША“ и едните не сакаат да удрат ниту една шајка на Шапка оти во таа поделба нели, Шапка припаѓа во „НИВНИОТ“ дел на Македонија а не во „НАШИОТ“, а другиве пак веројатно чекаат поделбата да си добие и писмена форма па потоа кога ќе имаат и официјална тапија за Шапка да почнат да градат. Дотогаш, драги мои, ако сте за снег и скијање, фаќајте Банско, Златибор или евентуално Пелистер, з’ш ако чекате на Шапка да се оправат работите ќе се изначекате......... Впрочем, има уште многу знајни и незнајни јунаци кои чекаат да им се излее некој милијонски споменик во бронза, а тие, за жал, имаат предност пред една планинска убавица каква што е ПОПОВА ШАПКА.