ПЕЧЕНО МЕСО НА ЖАР

Денеска бев во Дуф да ги земам Старците...
Им заврши и ним годишниот одмор, готово е за оваа година. Догодина здравје пак...
Тргнав утрово рано, пред да се раздени, да не ме фати жегата по пат и стигнав во Дуф пред седум часот.
Старците веќе беа будни, спакувани и спремни ме чекаа.
Штом влегов дома, Мама Гоца без да ме праша дали сум гладен почна да ми спрема доручек. Ги беше сочувала двете последни парчиња свинско месо и ги стави да ги пече на жар.
Иако не бев гладен, з'ш пред да излезам тоа утро, како и впрочем секое друго утро, појадував нешто од нога, сепак, мирисот на печено месо на жар што се рашири низ собата ги возбуди моите сетила и устата ми ја наполни со плунка.
Мирисот на месото на жар ме врати во детството. Се сетив на баба ми Флорика .
Како дете поголемиот дел , да не речам во целост,  моите летни ферии ги минував со Баба Флорика во Дуф.
На 10-ти јуни се распуштавме а јас на 11-ти веќе бев горе.
Беа тоа лета за паметење. Лета какви секое дете би посакало. Или барем секое дете од она време, за овие денешниве не би можел да се кладам.
Покрај сите убавини што ги нудеше летото во Дуф беше и месото кое баба ми Флорика ми го печеше на жар. Сиротата толку многу ме сакаше, што секогаш чуваше по некое парче месо или домашна кобасица за да ми ја „журне“ набрзина на жарот во огништето или шпоретот без да види некој.
За никого друг можеше да нема месо, ама за мене Баба Флорика секогаш имаше.
Вкусот на тоа месо испечено директно на жарот од буковите дрва, беше и сеуште е, нешто неповторливо, барем за мене.
Никакво месо на скара, ниту пржено во разни масла и зачинето со разно-разни зачини не може да се мери со вкусот на обично, посолено месо испечено на жар.
Не знам зошто?
Можеби затоа што ме потсетува на детството и на Дуф, на баба ми Флорика.
Реминисценции...