ОЧИЛА ЗА СОНЦЕ

До овој 12-ти мај никогаш не сум носел очила за сонце...
Не знам зошто, веројатно оти повеќе ми пречеле одошто ми помагале, ниту од оние со диоптрија, оти, фала богу, сеуште добро ме служат очите.
Нејсе, што ми е муабетот!?
На 12-ти мај оваа година ќерка ми Ана решила дека таткои треба да биде у фазон, како сите останати и дека треба да носи очила за сонце. Поминала покрај локалната „сваштарија“ и ѕирнала колку ги продаваат очилата кои ги бендисала, но, бидејќи и било незгодно да ја праша продавачката колку чинат очилата, а четворката и се видела единица, си смислила план како да дојде до 150 денари наместо 450 денари а никој друг, посебно јас, да не дознае зошто и требаат.
Се думале со сестраи Јана што приказна да смилат и на крај одлучиле да ми побараат 150 денари за да купат сладолед.
Договорено сторено...
Дојдоа ми побараа и јас без да се посмневам за што всушност им се парите, им ги дадов...
Не помина многу, дојдоа дома, но наместо со сладолед во рацете ми се појавија со натажени лица и солзи во очите.
Кога ги прашав што се случило, Ана почна сериозно да плаче а Јана ми објасни дека не го нашле омилениот сладолед на Ана па затоа Ана се натажила и затоа плаче. Да бидам искрен, објаснувањето ми беше малку глупаво а и премногу детско, ова знаејќи ја Ана, ама го проголтав, дури и им се налутив што се лигават за глупости.
Прегрме, заборавив, а и тие две некако се смирија и ми се изгубија од видното поле.
Но Ана и Јана нема да се тоа што се, некои би рекле прави „лавици“, ако не си го остварат она на што туриле ниет.
Го „уловиле“ Дедо Цобе, го „збариле“, а тој еден тежок за „барање“, што да ви кажам и правац продавница по роденденскиот подарок за Тато, очила за сонце...
И да ја скусам приказнава, оти големи се шансиве да ви бектисам па да не ја прочитате воопшто.
Од овој 12-ти Мај, јас, Душан Стеафновски, окорели „очило-мрзец“, носам очила за сонце кои ми ги купија моите ќерки Ана и Јана, ма што носам, не се двојам од нив од што ми е мерак да ги имам покрај себе. И не дека одеднаш сфатив колку очилата за сонце ми се неопходни или колку личен ме прават, не, да се некои други а не овие што ми ги купија Ана и Јана, не би ги ни погледал а камоли да ги носам, но од овие не можам да се одвојам.
Е сега да се разбереме, ова не се очила кои вредат 60.000 Евра, ова се очила кои немаат цена...
Не знам зошто ви ја раскажав приказнава, ама мислам дека нема да ви штети кога ќе ја прочитате, а ако не ви штети можеби ќе ви користи, којзнае...